Lomografia to sztuka zapoczątkowana od wykorzystania niedrogich aparatów z tworzyw sztucznych i tradycyjnego filmu. Słowo lomografia wymyślone i oznaczone znakami towarowymi przez znajdującą się w Austrii firmę Lomographische, pochodzi od producenta optyki LOMO z Rosji, który wyprodukował te aparaty już w 1980 roku. Plastikowe soczewki i obudowy tych aparatów są odpowiedzialne za niezwykłe efekty, których lomo-fani poszukują i kochają.
Istnieje kilka rodzajów lomo aparatów np. Lomo LC-A +, Holga i Diana. Aparaty te są wyposażone w wbudowany szereg efektów graficznych: winiety, nasycenie koloru, głęboki kontrast i wycieki światła. Nie można ich uruchomić za pomocą żadnego przycisku lub ustawień. Każdy z tych efektów może po prostu „zdarzyć się” w momencie naciśnięcia migawki. Nie ma miejsca na wybór - w rzeczywistości każdy aparat stosuje własne efekty, niepowtarzalne dla tej samej marki i modelu. Nieprzewidywalność przynosi powrót do ekscytacji fotografią, którą fotografia cyfrowa powoli obniżyła.
W XXI wieku aparaty cyfrowe i oprogramowanie do edycji obrazu przyćmiły tradycyjną fotografię, dzięki łatwości w tworzeniu efektów artystycznych. Zdjęcia mogą być zmienione na nieskończoną liczbę sposobów, mogą wyglądać jak obrazy, być czarno-białe lub sepią, bądź może zostać zmniejszone nasycenie kolorów. Doskonałość może zostać osiągnięta przez każdego fotografa za pomocą kilku kliknięć myszką. Możliwości są nieograniczone, a kontrola jest całkowita. W rzeczywistości, istnieje wiele narzędzi, które pozwalają użytkownik naśladować efekty lomograficzne w środowisku fotografii cyfrowej.