Obowiązkowi odprowadzenia podatku podlega każdy nabywca samochodu używanego zakupionego na terenie Polski. Jest to podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2% wartości samochodu. Aby dana osoba takiemu obowiązkowi podlegała, musi ona mieć miejsce zamieszkania na terytorium RP, a także sama umowa musi być w zawarta właśnie w Polsce. Oznacza to, że każdy samochód zakupiony za granicą prze osobę o miejscu zamieszkania w Polsce, a udokumentowany umową spisaną za granicą nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.
Nabywca powinien złożyć w urzędzie skarbowym deklarację podatkową na formularzu PCC-3 nie później, niż 14 dni po dokonaniu zakupu, a następnie wpłacić odpowiednią kwotę na konto fiskusa. Ten czternastodniowy termin liczony jest od dnia następującego po dniu, w którym obowiązek podatkowy powstał. Podstawy opodatkowania nie stanowi jednak wartość samochodu, zapisana jako jego cena na umowie sprzedaży. Jest nią wartość rynkowa pojazdu. Jeśli zakupimy więc auto po cenie niższej, niż jego przeciętna cena na rynku tego samego modelu auta tej marki, a następnie przedstawimy taką kwotę urzędowi skarbowemu, możemy zostać wezwani do jej podwyższenia do wyceny dokonanej przez organ podatkowy. Jeśli jednak nie zgadzamy się ze wstępną wyceną, możemy przedstawić w urzędzie wersję . (wykonaną niestety na własny koszt). Taka wycena jednak nie jest w żadnym wypadku wiążąca dla samego urzędu, który ma prawo powołać własnego biegłego rzeczoznawcę, który takiej wyceny dokona. Jeśli wartość pojazdu okaże się różnić o więcej niż 33% od wartości przedstawionej przez właściciela, koszt za opinię biegłego rzeczoznawcy poniesie podatnik.
Zdarza się, że nabywca nie musi opłacać podatku po zakupie samochodu używanego. Ma to miejsce, jeśli wartość takiego auta nie przekracza 1000 złotych, jeśli samochód został zakupiony od firmy, która jest podatnikiem VAT z tytułu jego sprzedaży (komis samochody) lub jeżeli nabywcy przysługuje zwolnienie od podatku (organizacje pożytku publicznego).
