Myśli samobójcze, znane medycynie pod nazwą myśli suicydalne, są fantazjami na temat samobójstwa. Towarzyszą one zaburzeniom depresyjnym bądź traumatycznym wydarzeniom. Zakres tych fantazji jest różny. Od mniej szczegółowych planów odebrania sobie życia, przez przypadkowe tego dokonanie, aż do celowego samobójstwa. W większości przypadków osoby, które o tym fantazjują w rzeczywistości nie podejmują nawet próby odebrania sobie życia.
Myśli samobójcze najczęściej pojawiają się w końcowym stadium depresji. Zwykle zanim się pojawią, chorzy przechodzą przez stadium rezygnacji. Są one dla osób chorych na depresję konsekwencją braku nadziei i sposobem na rozwiązanie problemów oraz na uwolnienie się od ziemskiego życia. Takich myśli nie można się pozbyć ani wybić delikwentowi z głowy. Jak chory sobie ubzdura, że popełni samobójstwo, to nic nie poradzą prośby, błagania, zruganie czy spokojna próby przekonania go do zmiany zdania. Jak już wcześniej wspomniano, w większości przypadków, osoby oznajmiające, że chcą popełnić samobójstwo nigdy się na to nie decydują.
Z myśli samobójczych leczy się farmakologicznie bądź w szpitalu psychiatrycznym. Ta druga opcja jest uskuteczniana w przypadku gdy osoba chora mieszka sama, nie ma nikogo lub gdy pod jej opieką znajdują się dzieci. Należy jednak pamiętać, że myśli samobójcze nie zawsze są objawem depresji. Depresję może stwierdzić tylko lekarz, po zbadaniu całokształtu stanu psychicznego pacjenta.
Najczęstszą sytuacją, gdy myśli samobójcze pojawiają się bez towarzystwa depresji, jest zespół abstynencyjny oraz w przypadku gdy osobowość człowieka nie została prawidłowo ukształtowana. Bardzo często przychodzą one do głowy w trudnych sytuacjach życiowych, z którymi na pozór nie potrafimy sobie poradzić. Są one wynikiem stresu i niemożności radzenia sobie z nim. Państwem, w którym współczynnik samobójstw jest bardzo wysoki jest Japonia. Tam samobójstwa są nie tyle na porządku dziennym, co głęboko zakorzenione w kulturze, chociażby w ceremonialnym Seppuku.