LIN

Ciało lina jest krępe. Okrywają je drobne łuski, mocno i głęboko osadzone w skórze. Wszystkie płetwy lina mają krawędzie w charakterystyczny sposób zaokrąglone. Płetwa ogonowa jest lekko wycięta. Płaszcza lina- mała, ustawiona nieco skośnie ku górze. W jej kącikach znajduje się po jednym, krótkim, miękkim wąsiku.
Na terenie naszego kraju lin występuje w płytkich jeziorach o mulistym dnie i w zacisznych miejscach rzek. Jest on także hodowany w gospodarstwach stawowych. Dorasta przeciętnie do długości 30-40 cm i do ciężaru 1-1,5 kg; czasami jednak zdarzają się osobniki znacznie większe. Pokarmem lina są drobne zwierzęta wodne strefy dennej i przydennej.
W połowie czerwca lin rozpoczyna tarło. Samica o ciężarze 0,5 kg składa około 300000 jaj, które przylepiają się do roślin wodnych.
Lin jest gatunkiem cennym gospodarczo. Wymiar ochronny dla lina (poza gospodarstwami stawowymi) wynosi 25 cm.

okres ochronny: wszędzie od 1 czerwca do 30 lipca
wymiar ochronny w cm: 0 ÷ 25 i od 35—>max
limit: - 3 szt. dziennie

SZCZUPAK

Cialo szczupaka jest silnie wydluzone i z boków nieco splaszczone. Pokrywaja je drobne luski, zachodzace takze na pokrywy skrzelowe. Linia boczna jest bardzo wyrazna i przebiega bez zalaman od ogona do pokryw skrzelowych. Pletwa grzbietowa jest cofnieta ku tylowi ciala, prawic do nasady trzona ogonowego. Pletwa ogonowa jest duza i symetrycznie, dosc gleboko wycieta. Glowa jest wielka i wydluzona, z duza paszcza, splaszczona poziomo. Jest ona uzbrojona w liczne, ostre zeby zakrzywione do tylu. Zuchwa jest nieco dluzsza od szczeki. Szczupak dorasta do dlugosci 1,5 m i osiaga ciezar 24 kg i wiecej. Jest to gatunek zyjacy we wszystkich typach wód sródladowych i slonawych. U nas nie wystepuje jedynie w potokach podgórskich i górskich. Tarlo szczupaka odbywa sie w okresie roztopów wiosennych, czesto na plytkich, zalanych lakach i trwa od marca do kwietnia. Samica sklada od 3000 do ponad 200 000 jaj, które przylepiaja sie do roslin i przedmiotów podwodnych. Mlode szczupaki zywia sie planktonem, lecz bardzo predko przechodza na drapiezny tryb zycia. Znany jest takze kanibalizm tego gatunku. 

Mozna to latwo zauwazyc w stawach, w których niekiedy szczupak bywa hodowany. Szczupaki zwykle kryja sie wsród roslin wodnych. Drapieznik ten, upatrzywszy ofiare, rzuca sie na nia gwaltownie i pozera. Jest to swietny plywak, poruszajacy sie blyskawicznymi ruchami ciala, lecz na male odleglosci. Gatunek ten jest szeroko rozprzestrzeniony w wodach sródladowych i slonawych na calej pólkuli pólnocnej. Znaczenie gospodarcze szczupaka, zwlaszcza w rybactwie sródladowym, jest duze. Wielkie jego ilosci sa kazdego roku wylawiane z naszych jezior i rzek.

okres ochronny: wszedzie od 1 stycznia do 30 kwietnia
wymiar ochronny w cm: 0 ÷ 50 i od 70—>max

WĘGORZ

Budowa zewnetrzna: Wezowate cialo pokryte sluzowata skóra, w której bardzo gleboko osadzone sa drobniutkie, podluznie owalne luski. Pletwy grzbietowa, ogonowa i odbytowa polaczone sa ze soba i pozbawione twardych promieni. Nasada pletwy grzbietowej zaczyna sie daleko poza zakonczeniem pletw piersiowych. Brak pletw brzusznych.

Wegorz zólty: grzbiet oliwkowobrazowy lub szarobrazowy. Strona brzuszna zóltawa.

Wegorz srebrzysty (po osiagnieciu dojrzalosci plciowej): grzbiet ciemny, szarozielony, boki i brzuch srebrzyste, o silnym polysku. Samce uzyskuja dlugosc do 51 cm i ciezar 150 g, samice do 150 cm i 6 kg.

Wystepowanie: Zlewisko pólnocnej czesci Oceanu Atlantyckiego od dorzecza Peczory i Morza Bialego, Islandii i Wysp Owczych po Azory, Wyspy Kanaryjskie i zachodnie wybrzeze Afryki; zlewiska Morza Pólnocnego, Baltyckiego, Sródziemnego (do Grecji) i Adriatyckiego. Wspólczesnie dzieki zabiegom zarybieniowym szeroko rozprzestrzeniony (np.: w dorzeczu Dunaju).

Tryb zycia: Katadromiczna ryba wedrowna (to znaczy ciagnaca na tarlo z wód slodkich do morza). Po 4-10 latach od wstapienia do rzek i jezior w sierpniu lub wrzesniu wegorz srebrzysty rozpoczyna wedrówke do morza. Jego tarliska znajduja sie w glebinach Morza Sargassowego. Tarlo odbywa sie wczesna wiosna po uplywie póltora roku od poczatku wedrówki; po tarle wszystkie wegorze gina. Prawdopodobnie ikra swobodnie unosi sie w wodzie. Przezroczyste, ksztaltem przypominajace lisc wierzbowy larwy unoszone sa przez Prad Zatokowy (Golfstrom) na wschód. Najmlodsze, które znaleziono, mierzyly 6 mm dlugosci i unosily sie na glebokosci 300 metrów. Maja one drobne, spiczaste zeby, którymi moga chwytac pokarm, W miare uplywu czasu staja sie grubsze i dluzsze i coraz mniej przypominaja lisc wierzby. W trzecim roku zycia, przy dlugosci okolo 7 cm jako wegorze szkliste docieraja do europejskich wybrzezy. Maja teraz stozkowate zeby. Juz jako wegorze wstepujace posuwaja sie wzdluz brzegu w góre, pod prad rzek. Wedruja zazwyczaj noca. W tym czasie zaczynaja sie wybarwiac. Po pieciu latach zycia wzrost samców ulega zahamowaniu. Trzymaja sie one w poblizu wybrzeza, w przyujsciowych odcinkach rzek i slonawych wodach. W odróznieniu od nich samice wedruja daleko w góre rzek i caly czas rosna. Karlowate cykloidalne luski tworza sie dopiero po kilku latach slodkowodnego zycia. U dojrzewajacych ryb grzbiet przybiera czarne za barwienie, zas boki sa srebrzystobiale. Ryby te nazywaja sie teraz wegorzami srebrzystymi. W koncu rozpoczynaja dluga, wynoszaca wiele tysiecy kilometrów wedrówke do Morza Sargassowego, w czasie której w ich organizmie (miesniach, przewodzie pokarmowym) nastepuja glebokie zmiany.

Odzywianie: Larwy w stadium "wierzbowego liscia" odzywiaja sie planktonem. Wegorze wstepujace - larwami owadów, drobnymi mieczakami, slimakami i robakami. W zaleznosci od rodzaju pobieranego pokarmu rozróznia sie wegorze waskoglowe - których pokarm stanowia robaki, drobne ryby i stawonogi, larwy owadów, male mieczaki - oraz wegorze szerokoglowe odzywiajace sie rakami i rybami.

Wymiar ochronny do 40 cm

KARAŚ

Ciało karasia odznacza się bardzo silnym wygrzbieceniem tak, że jego wysokość mieści się dwa razy w długości. Pokrywają je duże, równo ułożone łuski. Płetwa grzbietowa jest bardzo długa i sięga prawie do nasady trzona ogonowego. Jej górna krawędź jest wypukła, a ostatni twardy promień piłkowany. Ostatni twardy promień płetwy odbytowej jest także drobno piłkowany. Głowa karasia jest mała, o niedużej paszczy, ustawionej nieco skośnie ku górze. U nas karaś dorasta przeciętnie do długości 12 - 30 cm i osiąga ciężar 0,2 - 0,5 kg. Trafiają się jednak (zwłaszcza w jeziorach) osobniki znacznie większe. Pokarmem karasia są drobne zwierzęta wodne, żyjące w mulistym dnie lub w jego pobliżu. Tarło tej ryby trwa od maja do lipca. Samica średniej wielkości składa około 200 000 jaj na płytkich miejscach, porośniętych roślinami wodnymi. Gatunek ten występuje w całej Europie (z wyjątkiem Francji, Szwajcarii i zlewiska Oceanu Lodowatego Północnego) oraz w dorzeczach większych rzek syberyjskich. W Polsce karaś jest spotykany we wszystkich nizinnych wodach śródlądowych, stojących i wolno płynących. Przebywa niedaleko brzegów, przy miękkim i mulistym dnie. Niewielkie jego ilości są hodowane w gospodarstwach stawowych.

Znaczenie gospodarcze karasia jest małe, mimo że jego mięso jest bardzo smaczne. Karasie często bowiem występują w wielkich ilościach, lecz są bardzo małych rozmiarów i wówczas przez rybaków są traktowane jako chwast rybny.

Karaś srebrzysty (CARASSIUS AURATUS GIBELIO) wyglądem zewnętrznym gatunek ten jest bardzo zbliżony do poprzednio opisanego karasia. Poza odmienną barwą ciała, widoczne zewnętrzne różnice polegają na tym, że karaś srebrzysty jest nieco grubszy i mniej wygrzbiecony. Górna krawędź płetwy grzbietowej jest nieco wklęsła. Ostatnie, twarde promienie płetwy grzbietowej i odbytowej są bardzo grubo piłkowane. Ryba ta dorasta przeciętnie do długości 15 - 35 cm. W czerwcu i lipcu karaś srebrzysty odbywa tarło, w czasie którego samica składa przeciętnie około 150 000 jaj. U nas gatunek ten nie ma znaczenia gospodarczego i przez rybaków jest traktowany jako chwast rybny. w zlewiskach Morza Czarnego, Kaspijskiego, Aralskiego i Azowskiego.

PŁOĆ

Ciało w zależności od wieku ryby i rodzaju zamieszkiwanej wody mniej lub bardziej wygrzbiecone, ścieśnione w płaszczyznach bocznych. Linia brzucha pomiędzy płetwami brzusznymi a odbytową zaokrąglona. Początek płetwy grzbietowej na linii nasady brzusznych (tylko czasami minimalnie przesunięty ku tyłowi). Otwór gębowy wąski, ustawiony prawic poziomo. Oczy czerwonawe (znak rozpoznawczy płoci, która jest bardzo podobna do wzdręgi), koliste duże łuski, 39-48 (najczęściej 42-45) wzdłuż linii bocznej. W płetwach piersiowych po 16 promieni, w grzbietowej i odbytowej po 12-14. Zęby gardłowe jednorzędowe 5/6/-5. Grzbiet ciemnozielony, do zielononiebieskiego, boki srebrzyste z żółtawym połyskiem. W okresie tarła brzuch połyskuje czerwonawo. Płetwy piersiowe, brzuszne i odbytowa są czerwonawe. Długość 25-30 cm, maksymalnie 50 cm.